استعفای نیکولا استورجن بخشی از اعتدال بزرگ بریتانیا است
۱۵ فوریه ۲۰۲۳
عمل‌گرایی در شمال و جنوب مرز در حال گسترش است
منبع: اکونومیست | اوج پوپولیسم
مترجم: سحر قاسمی
تصویر بریتانیا به‌عنوان سرزمین بی‌تفاوت به هماهنگی در ده سال گذشته ضربه خورده است. کشوری که بدون اینکه به خروج از اتحادیه اروپا رأی داد بدون اینکه هیچ برنامه منسجمی برای بهتر کردن آن داشته باشد و در سال ۲۰۱۹ دو حزب اصلی بوریس جانسون یا جرمی کوربین را برای انتخاب به رأی‌دهندگان پیشنهاد کرد و اتحادیه‌اش در برابر جنبش‌های ملی‌گرایانه موفق در اسکاتلند و ایرلند شمالی متلاشی شد.
اگر یکی از تعریف‌های پوپولیسم را پاسخ‌های ساده به پرسش‌های پیچیده در نظر بگیریم، سیاست بریتانیا مانند دیگر کشورهای ثروتمند جهان سیاست غلطی است. بااین‌حال، اکنون این سیاست در حال تغییر و بازگشت به عقب است. تصمیم نیکولا استورجن، نخست‌وزیر اسکاتلند، برای استعفا از رهبری حزب ملی اسکاتلند (SNP) از آخرین شواهدی است که نشان می‌دهد بریتانیا در حال کشف مجدد فضای اعتدال است.
خانم استورجن زندگی کاری خود را وقف هدف استقلال اسکاتلند کرده است. اگرچه این یک دلیل سیاسی مشروع است و خانم استورجن مدافع این سیاست است ولی این روزنامه از آن حمایت نمی‌کند. شکست او در دستیابی به این هدف تا حدی منعکس‌کننده سابقه ضعیف SNP در اداره دولت واگذارشده اسکاتلند است. اما این امر با بی‌اعتباری تاکتیک‌های او نیز توضیح داده می‌شود. او موانعی را که SNP را از برگزاری رفراندوم دوم در مورد استقلال بازمی‌دارد، خشم دموکراتیک خوانده است. درواقع آن‌ها بخشی از قانون اساسی هستند و توسط قوه قضاییه تأیید شده‌اند. او پیشنهاد کرده است که انتخابات بعدی رأی واقعی برای استقلال باشد و هر رأی به SNP به‌عنوان رأی جدایی تلقی شود. در نگاه او، نگرش به استقلال به موضوعی عمیقاً قبیله‌ای تبدیل‌شده است.
با استعفای او، به نظر می‌رسد که این رویکرد مسیر خود را طی کرده است. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که رأی‌دهندگان اسکاتلندی دو برابر بیشتر از تأیید خانم استورجن با او مخالف هستند. آن‌ها در مورد استقلال متقاعد نشده‌اند و ایده انتخابات تک‌موضوعی را چندان دوست ندارند. به نظر می‌رسید که خود خانم استورجن در سخنرانی مربوط به خداحافظی‌اش متوجه شده بود که قطبی‌سازی برای حمایت از استقلال سقف و همچنین کف ایجاد می‌کند.
در مناطق جنوبی مرز هم اعتدال رواج دارد. در همان روزی که خانم استورجن اعلام کرد که استعفا می‌دهد، سر استارمر، رهبر حزب کارگر، تأیید کرد که کوربین اجازه ندارد به‌عنوان نامزد حزب کارگر در انتخابات بعدی که قرار است تا ژانویه ۲۰۲۵ برگزار شود، شرکت کند. این یک مهر نمادین بر اصلاحات اساسی سر استارمر در اپوزیسیون از زمان به قدرت رسیدن در سال ۲۰۲۰ است که به‌موجب آن او به‌طور سیستماتیک چپ‌های سرسخت را از دستگاه حزب پاک‌سازی کرده است. آقای کوربین می‌خواست سرمایه‌داری را درهم بشکند. سر استارمر مدافع اقتصاد آزاد است.
محافظه‌کاران از نظم کمتری نسبت به حزب کارگر برخوردارند، اما آن‌ها نیز میانه‌روتر شده‌اند. ریشی سوناک واکنشی به آقای جانسون و لیز تراس است. طرح او بر اساس شایستگی مدیریتی است تا تندروی و افراط سیاسی. هم‌زمان با کاهش حمایت عمومی از برگزیت، او در حال ایجاد پل‌هایی با اتحادیه اروپا است. خانم تراس راهکارهای مرسوم و پذیرفته‌شده را تمایل داشت از میان ببرد درحالی‌که آقای سوناک مشتاق همکاری با مؤسسات است. انتخابی که دفعه بعد رأی‌دهندگان بریتانیا با آن روبرو خواهند شد تقریباً به‌طور قطع بین دو عمل‌گرای غیر کاریزماتیک با موهای عالی خواهد بود – برعکس آقای جانسون.
بااین‌حال، اگر پوپولیسم هم به اوج خود رسیده باشد، هنوز از بین رفتنی نیست. طرفداران برگزیت هنوز هم می‌توانند صدمات زیادی را به بارآورند. نبرد برای جانشینی خانم استورجن ممکن است باعث شود یکی دیگر از رهبران تفرقه‌انگیز SNP سربلند کرده و اعتدال با خطرات خود مواجه شود: رویکرد تدریجی برای رویارویی با چالش بهره‌وری رقت‌بار بریتانیا یا بازنگری کلی خدمات عمومی آن کافی نیست؛ اما شکل منطقی‌تری از سیاست در حال شکل‌گیری است که در آن شایستگی بیش از ایدئولوژی اهمیت دارد، مشکلات به‌جای قربانی کردن، سیاست‌ها را می‌طلبند و هدفی مانند استقلال اسکاتلند به‌جای بزرگ‌نمایی، توسط حکمرانی خوب پیش می‌رود.
دیدگاهتان را بنویسید