از مهم‌ترین اهداف سیاست‌گذاری کلان اقتصادی بطوراعم و سیاست‌های پولی، ثبات قیمت‌ها، رشد اقتصادی و سطح مطلوب برای اشتغال می‌باشد. ازآنجایی‌که دستیابی به اهداف نهایی به‌طور مستقیم برای سیاست‌گذاران قابل‌دستیابی نمی‌باشد، لذا معرفی اهداف میانی و ابزارهای متناسب ضرورت دارد. در مورد سیاست پولی مسئله انتخاب هدف میانی غالباً در انتخاب بین کنترل نرخ بهره و عرضه پول خلاصه می‌گردد. در ایران با پیروی از سیاست‌گذاری پولی مبتنی بر کنترل کل‌های پولی، تلاش می‌شود ضمن تأمین نقدینگی موردنیاز بخش‌های تولیدی و سرمایه‌گذاری، از انبساط پولی نامتناسب با اهداف نقدینگی و تورم مندرج در برنامه‌های توسعه جلوگیری شود.

بر مبنای رابطه بین نرخ بهره در اقتصاد کشور یعنی قیمت قرض گرفتن پول و کل عرضهٔ پول در آن کشور تعریف می‌شود. سیاست پولی از ابزارهای متنوعی استفاده می‌کند تا بر مواردی مانند رشد اقتصادی، تورم، نرخ ارز و بیکاری تأثیر بگذارد.

در موقعیتی که انحصار عرضه پول وجود داشته و بانک مرکزی از عرضه بی‌رویه آن جلوگیری می‌کند و یا اینکه بانک‌های عرضه‌کننده پول به‌طور نظام‌مند و متصل به بانک مرکزی فعالیت می‌کنند مقامات پولی آن کشور توانایی تغییر در عرضه‌ی پول را دارند.

سیاست‌گذار پولی با در نظر گرفتن نوسانات اقتصادی دو نوع روش را اتخاذ می‌کند که به سیاست پولی انبساطی و سیاست پولی انقباضی شهرت دارد.

سیاست پولی انبساطی به سیاست‌هایی می‌گویند که افزایش در عرضه پول را به دنبال دارد یا به‌عبارت‌دیگر هر سیاست یا روشی که افزایش‌دهنده‌ی عرضه پول است را سیاست پولی انبساطی گویند. این سیاست بیشتر در مواقعی اعمال می‌شود که اقتصاد کشور در وضعیت رکود باشد. در این حالت بانک مرکزی جهت برقراری تعادل در اقتصاد کشور و رفع مشکلات این عارضه بر مقدار عرضه پول (چاپ پول) می‌افزاید تا از این طریق بتواند رکود را مهار کند.

سیاست‌های پولی انقباضی مجموع روش‌هایی است که اهداف عمومی سیاست‌های پولی را از طریق کاهش در عرضه پول برآورده می‌سازد. به‌عبارت‌دیگر هر نوع سیاست کاهنده‌ی عرضه‌ی پول در کشور را سیاست پولی انقباضی می‌نامند.

سیاست پولی جزئی از سیاست‌های اقتصادی یک کشور است. به‌عبارت‌دیگر سیاست پولی جزئی از سیاست‌گذاری هر دولت می‌باشد. همچنین آشکار است که اهداف سیاست‌های پولی هر کشور باید چنان تعیین شود که هماهنگ با دیگر سیاست‌های دولت باشد.

عمده‌ترین اهداف سیاست‌های بودجه‌ای (مالی)

۱- اشتغال کامل
۲- رشد اقتصادی
۳- ثبت در قیمت‌ها، بازارهای مالی و بازار ارز
۴- نرخ بهره دارای ثبات  می باشد

عمده‌ترین اهداف سیاست‌های پولی

۱- تسریع رشد اقتصادی
۲- ایجاد اشتغال کامل
۳- تثبیت سطح عمومی قیمت‌ها
۴- ایجاد تعادل در موازنه‌ی پرداخت‌های خارجی

دست یافتن به اهداف سیاست‌های پولی برای هر کشور و دولتی مستلزم در اختیار داشتن ابزارها می‌باشد. این ابزارها عبارت‌اند از:

۱-نرخ بهره: پاداشی که فرد درازای سپرده‌گذاری در بانک‌ها و مراکز مالی دریافت می‌کند و اصطلاحا به آن سود بانکی می‌گویند.
۲-نرخ سپرده قانونی: نرخی که به وسیله‌ی آن، بانک‌مرکزی یا هر دستگاه کنترل‌کننده‌ی اعتبارات در دولت بانک‌ها را وادار به نگهداری نسبت معینی از سپرده‌های مشتریان خود نزد بانک مرکزی می‌کند.
۳-نرخ تنزیل مجدد: نرخ بهره‌ای که بانک مرکزی اسناد مدت‌دار (سفته و برات) بانک‌های تجاری را تنزیل می‌کند و براساس آن به بانک‌ها اقدام به پرداخت وام می‌کنند.
۴-کنترل کمی وکیفی اعتبارات: تعیین و تنظیم اعتبارات در مجرای صحیح تولیدی در جهت اعمال سیاست ارشادی دولت می‌باشد.
۵- عملیات بازار باز: بانک مرکزی با اتخاذ این سیاست و با خرید یا فروش اوراق بهادار در بازار بین بانکی می تواند بر مقدار عرضه‌ی پول و در نتیجه بر فعالیت‌های اقتصادی اثر بگذارد.

۱- سهام‌داران، سرمایه‌گذاران و فعالان اقتصادی که توانایی شرکت در دوره‌های حضوری را ندارند.
۲- کسانی که نیاز به دید بهتری برای تجزیه‌وتحلیل اخبار روز دنیا برای سرمایه‌گذاری‌های خوددارند.
۳- فعالان اقتصادی که می‌خواهند سرمایه گذاری‌های مطمئن‌تری داشته باشند.
۴- با توجه به تاثیر‌گذاری سیاست‌های پولی بر بازار سرمایه، برای درک چگونگی تاثیر این سیاست‌ها بر دارایی فعالان این بازار، گذراندن این دوره ضروری است.