ارز نیمایی، یک فاجعه در سیاست‌گذاری اقتصادی ایران مظلوم بود چرا که بر مبنای آن متاسفانه سود صادرکننده به عنوان رانت در اختیار واردکننده قرار می‌گرفت. متاسفانه، طراحان ارز ترجیحی به این مسئله افتخار می‌کردند، یعنی نه تنها ابایی نداشتند یا کتمان و انکار نمی‌کردند که از ابتدا هم گویا آگاه بودند که این وضعیت باعث می‌شود که صادرکننده خار و خفیف و در نهایت ورشکسته شود و واردکننده می‌تواند منابع بزرگی را از کشور خارج کند. نتیجه این شد که در تمام این سال‌ها صادرکنندگان اقدام به کم‌اظهاری و واردکنندگان به بیش‌اظهاری کردند.

برداشت بنده این است که بین ۱۰ تا ۳۰ درصد هر کدام از این‌ها کم اظهاری و بیش اظهاری می‌کردند. یعنی شاید نصف مبلغی که امروز واردات انجام شده، به صورت سوری انجام می‌گیرد و این متاسفانه باعث شد که در نهایت تراز تجاری به شدت منفی شود. به طوری که وزیر اقتصاد پیشین اعلام تراز تجاری را تغییر داد و درآمد نفتی را به درآمد غیر نفتی اضافه کرد تا ادعا کند که ما هنوز تراز تجاری‌مان منفی نیست؛ بنابراین هر دوی این سیاست‌های ارزی کار کاملاً نادرستی بوده و امیدواریم که چاره‌ای برای این معضل بزرگ اندیشیده شود.