درک مفهوم ریسک اعتباری

وقتی که قرض‌دهندگان، وام مسکن ^[6]، کارت اعتباری ^[7] یا هر نوع دیگری از وام را ارائه می‌کنند، این ریسک وجود دارد که شاید قرض‌گیرنده بدهی خود را نپردازد. به‌‌طور مشابه اگر یک شرکت به مشتری‌اش اعتبار بدهد این احتمال وجود دارد که مشتری، صورتحسابش را نپردازد.

نکته سریع

ریسک اعتباری هم‌چنین برای ناشران اوراق قرضه ^[8] و شرکت‌های بیمه هم وجود دارد؛ به این ترتیب که ممکن است در صورت درخواست، پرداخت (کوپن یا اصل اوراق) را انجام ندهند یا قادر به پرداخت خسارت نباشند.
ریسک‌های اعتباری بر اساس توانایی کلی قرض‌گیرنده برای بازپرداخت بدهی‌اش براساس شرایط اولیه محاسبه می‌شود. برای سنجیدن ریسک اعتباری وام مصرف‌کنندگان، وام‌دهندگان عموما به پنج عامل نگاه می‌کنند: سابقه اعتباری، ظرفیت بازپرداخت، سرمایه، شرایط وام و وثیقه مرتبط.
بعضی از شرکت‌ها دپارتمان‌هایی را برای سنجش ریسک اعتباری مشتریان فعلی و احتمالی آینده‌شان راه‌اندازی کرده‌اند. پیشرفت فناوری به کسب‌وکارها کمک کرده که داده‌های لازم برای سنجیدن مشخصات ریسک یک مشتری را به سرعت تحلیل کنند.
آژانس‌های رتبه‌سنجی ^[9] اعتبار اوراق ‌قرضه مانند خدمات سرمایه‌گذاران موودی ^[10] و رتبه‌سنجی فیتچ ^[11]، ریسک‌های اعتباری ناشران اوراق قرضه شرکتی ^[12] و شهرداری‌ها ^[13] را می‌سنجند و سپس به آن‌ها رتبه می‌دهند. اگر یک سرمایه‌گذار بخواهد اوراق قرضه‌ای را بخرد، معمولا رتبه اعتباری آن اوراق قرضه را بررسی می‌کند. اگر یک اوراق قرضه رتبه پایینی داشته باشد (کمتر از BBB) ناشر اوراق به نسبت ریسک نکول زیادی دارد. برعکس اگر رتبه بالایی داشته باشد (BBB، A، AA یا AAA) احتمال نکول، کمتر است.