اندازه‌گیری تولید ناخالص داخلی

سه روش اصلی برای محاسبه‌ی تولید ناخالص داخلی وجود دارد: جمع کردن درآمد همه‌ی افراد و کسب‌وکارهای داخل کشور در طول یک سال (که به‌عنوان روش درآمد شناخته می‌شود) یا جمع کردن مخارج همه‌ی افراد و کسب‌وکارهای داخل کشور در طول یک سال (روش مخارج). قاعدتاً با هر دو معیار باید تقریباً یک مجموع به دست آید.
روش درآمد که گاهی اوقات GDP (I) نامیده می‌شود، مجموع مزد پرداختی به کارکنان، سود کسب‌وکار و مالیات با کسر یارانه‌ها است. روش مخارج که که پیش از این مورد بحث قرار گرفت، روش رایج‌تری است و با افزودن مصرف و سرمایه‌گذاری خصوصی، مخارج دولت و خالص صادرات محاسبه می‌شود.
تولید ناخالص داخلی را همچنین می‌توان بر اساس ارزش کالاها و خدمات تولیدشده (روش تولید) اندازه‌گیری کرد. ازآنجاکه تولید اقتصادی به هزینه نیاز دارد و به نوبه خود مصرف می‌شود، هر سه روش محاسبه‌ی تولید ناخالص داخلی باید به یک مقدار برسند.
به‌طور کلی، در اکثر موارد از معادله‌ی ساده‌شده‌ی زیر برای محاسبه‌ی تولید ناخالص داخلی کشور به روش مخارج استفاده می‌شود:

برآوردهای تولید ناخالص داخلی ارائه‌شده توسط اداره تحلیل اقتصادی (BEA) بر اساس حساب‌های درآمد و تولید ملی (NIPAs) در بخش‌هایی از جمله کسب‌وکارها، خانوار‌ها، سازمان‌های غیرانتفاعی و دولت‌ها هستند. حساب‌های درآمد و تولید ملی از هفت «خلاصه حساب» گردآوری شده‌اند که دریافتی‌ها و مخارج هر یک از آن بخش‌ها را ردیابی می‌کنند. داده‌های مفصل NIPA همچنین مبنای گزارش‌های تولید ناخالص داخلی BEA بر اساس ایالت و صنعت را تشکیل می‌دهند.

نکته سریع

فعالیت‌های غیرقانونی، مراقبت از فرزندان خود و کار داوطلبانه، به دلیل فقدان داده‌های قابل‌اتکا، از برآوردهای تولید ناخالص داخلی حذف می‌شوند. یک محقق BEA برآورد کرده است که احتساب فعالیت‌های غیرقانونی می‌توانست تولید ناخالص داخلی اسمی ایالات متحده در سال 2017 را بیش از 1 درصد افزایش دهد. در عین حال، ارقام تولید ناخالص داخلی شامل برآوردهای BEA از مبلغی هستند که صاحبان خانه در ازای اجاره کردن مسکن یکسان باید پرداخت می‌کردند. به این ترتیب، هر بار که خانه‌ی محل سکونت صاحبخانه اجاره داده می‌شود.