مکاتب فکری اقتصاد کلان

حوزه‌ی اقتصاد کلان به مکاتب فکری متعددی سازماندهی شده است که دیدگاه‌های متفاوتی درباره‌ی نحوه‌ی عملکرد بازارها و فعالان آن‌ها دارند.

کلاسیک

اقتصاددانان کلاسیک ^[9] معتقد بودند که قیمت‌ها، دستمزدها و نرخ‌ها انعطاف‌پذیر هستند و بازارها به سمت توازن گرایش دارند، مگر اینکه سیاست‌های دولت از این امر جلوگیری کند. این اعتقاد بر نظریه‌های اصلی آدام اسمیت استوار است. اصطلاح «اقتصاددانان کلاسیک» واقعاً به یک مکتب فکری اقتصاد کلان اشاره ندارد، بلکه لقبی است که ابتدا توسط کارل مارکس و بعدها توسط کینز و برای اشاره به متفکران اقتصادی گذشته که با آن‌ها مخالف بودند، به کار برده شد.

کینزی

اقتصاد کینزی ^[10] عمدتاً بر اساس آثار جان مینارد کینز بنیان نهاده شد و سرآغاز اقتصاد کلان به‌عنوان یک حوزه‌ی مطالعاتی مجزا از اقتصاد خرد بود. پیروان عقاید کینز بر تقاضای کل به‌عنوان عامل اصلی مسائلی مانند بیکاری و چرخه‌ی کسب‌وکار تمرکز دارند.
اقتصاددانان کینزی معتقدند که چرخه‌ی کسب‌وکار را می‌توان با مداخله‌ی فعال دولت از طریق سیاست‌های بودجه‌ای مدیریت کرد، به این صورت که دولت‌ها در زمان رکود برای تحریک تقاضا بیشتر هزینه می‌کنند و برای کاهش تقاضا در زمان انبساط کمتر هزینه می‌کنند. آن‌ها همچنین به سیاست‌گذاری پولی اعتقاد دارند که در آن بانک مرکزی وام‌دهی با نرخ‌های پایین‌تر را ترغیب می‌کند یا وام‌دهی با نرخ‌های بالاتر را محدود می‌کند.
اقتصاددانان کینزی همچنین معتقدند که موارد غیرانعطاف‌پذیر خاص در نظام، به‌ویژه قیمت‌های چسبنده، از توازن مناسب بین عرضه و تقاضا جلوگیری می‌کنند.

پول‌گرایان

مکتب پول‌گرا ^[11] شاخه‌ای از اقتصاد کینزی است که عمدتاً به آثار میلتون فریدمن نسبت داده می‌شود. هواداران مکتب پول‌گرایی، با کار در محدوده‌ی مدل‌های کینزی و گسترش آن‌ها، استدلال می‌کنند که سیاست‌گذاری پولی، در مقایسه با سیات بودجه‌ای، عموماً ابزار سیاست‌گذاری مؤثرتر و مطلوب‌تری برای مدیریت تقاضای کل است. با این حال، هواداران مکتب پول‌گرایی محدودیت‌های سیاست‌گذاری پولی را نیز تأیید می‌کنند. این محدودیت‌ها تنظیم دقیق اقتصاد را نسنجیده می‌سازند و در عوض به این سمت گرایش دارند که پایبندی به قوانین سیاست‌گذاری را ترجیح بدهند که نرخ‌های تورم پایدار را ترویج می‌کنند.

کلاسیک نو

مکتب کلاسیک نو ^[12] و مکتب کینزی نو (نئوکینزی)، عمدتاً بر ادغام مبانی اقتصاد خرد با اقتصاد کلان استوار هستند تا تضادهای نظری آشکار بین این دو موضوع را برطرف کنند.
مکتب کلاسیک نو بر اهمیت اقتصاد خرد و مدل‌های مبتنی بر آن رفتار تأکید دارد. اقتصاددانان کلاسیک نو فرض می‌کنند که تمام عوامل تلاش می‌کنند تا مطلوبیت خود را به حداکثر برسانند و انتظارات عقلایی دارند که آن‌ها را در مدل‌های اقتصاد کلان می‌گنجانند. اقتصاددانان کلاسیک نو معتقدند که بیکاری تا حد زیادی داوطلبانه است و سیاست‌گذاری بودجه‌ای احتیاطی بی‌ثباتی ایجاد می‌کند، در حالی که تورم را می‌توان با سیاست‌گذاری پولی کنترل کرد.

کینزی نو

مکتب کینزی نو ^[13] نیز می‌کوشد تا مبانی اقتصاد خرد را به نظریه‌های اقتصادی کینزی سنتی اضافه کند. در حالی که طرفداران عقاید کینزی نو می‌پذیرند که خانوارها و شرکت‌ها بر اساس انتظارات عقلایی عمل می‌کنند، همچنان معتقدند که انواع شکست‌های بازار، شامل قیمت‌ها و دستمزدهای چسبنده، وجود دارند. به دلیل این «چسبندگی»، دولت می‌تواند شرایط اقتصاد کلان را از طریق سیاست‌‌گذاری‌های بودجه‌ای و پولی بهبود بخشد.

اتریشی

مکتب اتریشی ^[14]، مکتب اقتصادی قدیمی‌تری است که تاحدی شاهد احیای محبوبیت آن هستیم. نظریه‌های اقتصادی مکتب اتریشی عمدتاً درباره پدیده‌های اقتصاد خرد صدق می‌کنند. با این حال، اقتصاددانان مکتب اتریشی نیز مانند اقتصاددانان به‌اصطلاح کلاسیک، هرگز اقتصاد خرد و کلان را کاملاً از هم جدا نکرده‌اند.
نظریه‌های اتریشی همچنین پیامدهای مهمی برای موضوعاتی دارند که در شرایط عادی موضوعات اقتصاد کلان در نظر گرفته می‌شوند. به‌طور خاص، نظریه چرخه‌ی کسب‌وکار مکتب اتریشی، نوسانات به‌طور کلی همزمان (اقتصاد کلان) فعالیت‌های اقتصادی در سرتاسر بازارها که ناشی از سیاست پولی هستند و نقشی که پول و بانکداری در پیوند دادن (اقتصاد خرد) بازارها به یکدیگر و در طول زمان ایفا می‌کنند را توضیح می‌دهد.