این میلتون فریدمن بود که برای اولین بار به عقیده‌ی مرکزی کینز تحت عنوان اینکه مصرف راه‌حل احیای اقتصادی است و باید «مصرف کنید تا از رکود خارج شوید»، حمله کرد. برخلاف کینز، فریدمن عقیده داشت که افزایش مخارج دولت و افزایش بدهی، به تورم می‌انجامد، بالا رفتن قیمت که با کاهش ارزش پول و دستمزد همراه است که می‌تواند فاجعه‌بار باشد مگر اینکه به‌صورت زیرین با رشد اقتصادی همراه شود. رکود تورمی دهه 1970 نمونه‌ای از این موضوع بود: دوره‌ای متناقض با بیکاری بالا و تولید کم، اما تورم و نرخ‌های بهره نیز بالا بود.

جای دادن کینز به‌عنوان یک سوسیالیست کار دشواری است.

از طرفی، وی به رژیم‌های سوسیالیست علاقه نشان می‌داد و طرفدار حضور دولت در مسائل اقتصادی هم بود. کینز قاطعانه با اجازه دادن به حرکت چرخه‌های تجاری رونق و رکود بدون دخالت یا اجازه دادن به شرکت‌های خصوصی بدون محدودیت مخالف بود.

از طرف دیگر کینز حمایت از اینکه دولت‌ها در واقع صنایع را تصاحب کرده و اداره کنند را متوقف کرد. او می‌خواست که مقامات مرکزی روش‌های تولید را تحریک کنند نه اینکه الزاما کنترل کنند.

همچنین شواهدی هست مبنی بر اینکه کینز در اواخر عمر، در حال تلاش برای خارج کردن بریتانیای پس از جنگ از یک چاله‌ی اقتصادی، در حال بازگشت به عقیده‌ی بازار آزاد سرمایه‌داری بود. کمی قبل از درگذشتش در سال 1946، او به دوستش، وزیر امور خارجه، هنری کلی، گفت که بیشتر بر راه حلی تکیه می‌کند که «بیست سال پیش سعی کرده بود از آن تفکر اقتصادی خروج کند»: دست نامرئی آدام اسمیت که به معنی گرایش طبیعی اقتصاد بازار آزاد به اصلاحی خود از طریق قوانین عرضه و تقاضا است.

وقتی منتقدان استدلال کردند که حمایت کینز از تامین مالی عمومی و مخارج کسری بودجه در بلندمدت منجر به نکول می‌شود، واکنش معروف کینز این بود که «در بلندمدت، همه‌ی ما مرده‌ایم.» به این مفهوم که دولت‌ها باید مشکلات را در کوتاه‌مدت حل کنند نه اینکه منتظر نیروهای بازار باشند تا مشکلات را در بلندمدت اصلاح کنند، «زمانی که همه‌ی ما مرده‌ایم.»

در خلال کنفرانس صلح ورسای در سال 1919، کینز منتقد صریح اقدامات فلج کننده‌ی اقتصادی بود که برخی از دولتمردان ارشد می‌خواستند بر آلمان تحمیل کنند. هنگامی که به هشدارهای او مبنی بر اینکه این تحریم‌های شدید احتمالاً منجر به فاجعه اقتصادی و سیاسی برای اروپا می‌شود بی‌توجهی شد، او کنفرانس را به نشانه‌ی اعتراض، زودهنگام ترک کرد.

به محض بازگشت به بریتانیا، از وزارت خزانه‌داری بریتانیا استعفا داد و استدلال‌های خود را درباره خطرات این معاهده صلح که برای درهم شکستن کامل آلمان طراحی شده بود، در «پیامدهای اقتصادی صلح» خلاصه کرد.

در عرض یک سال پس از انتشار در سال 1920، کتاب کینز به یک کتاب پرفروش تبدیل شد که به شدت بر افکار عمومی مبنی بر ناعادلانه بودن معاهده ورسای تأثیر گذاشت. همانطور که آشفتگی سیاسی و اقتصادی دهه 1930 به ظهور فاشیسم که به جنگ جهانی دوم منجر شد دامن زد، هشدارهای اولیه کینز مانند یک پیشگویی به نظر افراد آمد.