‏کمرم شکست. 🖤

برادرم دکتر سید عبدالصالح جعفری به روح پدر شهیدش سعید جعفری پیوست.

ایشان دکترای پزشکی از دانشگاه تهران، اجتهاد از حوزه علمیه قم و دو دکترای اخلاق پزشکی و ادیان داشت.

‏او عاشق ایران و تاریخ قبل و پس از اسلام بود. استاد زبان‌شناسی بود و تبحر ویژه در ریشه‌یابی لغات داشت و با زبان‌های ایرانی پیش از اسلام آشنایی خوبی داشت. عاشق مذاهب مختلف بود و از بزرگان اقلیت‌های مذهبی ایرانی از جمله یهودیان و مسیحیان به نیکی یاد می‌کرد.

او در زمان دریافت دکترای ادیان حقوقی از دانشگاه دریافت نکرده بود ولی به فعالیت موظفی خود ادامه داده بود. همین بهانه‌ای شد برای تعلیق او از عضویت در هیات علمی.

اما ریاست دانشکده پزشکی دانشگاه تهران سربسته به ایشان گفته بود که فشارها از بیرون از دانشگاه برای اخراج او جدی است.

‏ظاهرا یک مقام ارشد پیگیر اخراج ایشان بوده و چنین از او نقل شده است که: «دکتر جعفری در سخنوری یک شریعتی است که اجتهاد دارد و پزشک هم هست. اگر امروز جلوی او را نگیریم فردا دیر است!»

در آخرین گفتگوهای تلفنی اینجانب و دکتر جعفری، ایشان گفتند روزی او و آن مقام اجرایی در خودرو تنها بوده‌اند. مرحوم دکتر جعفری به آن والامقام متذکر می‌شود که عضویت هیات علمی والامقام در دانشکده پزشکی دانشگاه تهران با توجه به سابقه تحصیلی ضعیف وی صلاح نبوده و ایراد شرعی دارد.

والامقام نمی‌پذیرد و می‌پرسد: «جعفری اگر روزی مشخص شود من فساد مالی دارم با من برخورد می‌کنی؟ و استاد جعفری پاسخ داده بود والله بلی. و این آخرین دیدار مرحوم جعفری و والامقام بوده است.»

‏و اینچنین بود، فردی از دانشکده پزشکی دانشگاه تهران اخراج می‌شود که از نظر وجاهت علمی، صداقت گفتار، اخلاص در عمل و ایران‌دوستی شهره خاص و عام بود.

بیست سال پیش دریچه‌های قلبش جراحی شدند. پس از چهل روز در عاشورا به منزلش رفتم. همراه مادر تنها در منزل بودند. استاد جعفری تنها یادگار شهید سعید بود و مادر هیچگاه پس از شهادت سعید ازدواج نکرد. گفت تو تنها کسی هستی که پس از چهل روز در خانه ما را زده‌ای. به اصرار من و پیشنهاد او به شهر ری حرم عبدالعظیم حسنی رفتیم. فردی از دوستانش را دیدیم که امروز در بالاترین مدارج قدرت است. ولی مردان واقعی اینچنین مظلومانه می‌روند.

در گفتگوی آخر مصرانه از وی خواستم تمام تلاش خود را به کار گیرد تا جلوی چنین ظلمی را بگیرد. اما قلبش یاری نکرد و امروز مطلع شدم به تنهایی در منزل به دیار معبود شتافته است. ظاهرا چند روز پیش بسیار خوشحال بوده و به یکی از نزدیکان گفته خوابی به غایت نیکو دیده است. 

ایشان را از طفولیت به دلیل نسبت خویشاوندی و دوستی عمیق پدرانمان می‌شناختم. داغ سنگینی بر دل دارم. اجرای مراسم ترحیم پدرم را ایشان بزرگوارانه به عهده گرفتند.

بارالها در این روزگار دون تو شاهد باش که جز نیکی و خلوص نیت از او ندیدیم. او و پدر بزرگوارش بدون چشم‌داشت برای این کشور هزینه دادند.