با این حال، منتقدان بر این باورند که این ثبات، ظاهری است. کلودیو بوریو از بانک تسویه حساب‌های بین المللی (BIS) از جمله کسانی است که استدلال می‌کند، بانک‌های مرکزی باید به سمت یک سیستم با ذخایر محدود حرکت کنند. در چنین سیستمی، توانایی بانک‌های مرکزی برای تأمین نقدینگی به طور مرتب در بازارهای پول مورد آزمایش قرار می‌گیرد که به گفته‌ی او، امری ضروری است:‌ «اگر از یک ماهیچه استفاده نکنید، تحلیل می‌رود.»

آثار منفی این عدم تحرک در سپتامبر ۲۰۱۹ آشکار شد، زمانی که هزینه‌ی معاملات بازخرید (ریپو) در آمریکا که در آن بانک‌ها و سایرین به طور موقت دارایی‌های باکیفیت را با ذخایر معاوضه می‌کنند، به طور ناگهانی افزایش یافت. این رویداد ناشی از تقاضای همزمان برای پول نقد به دلیل پرداخت مالیات شرکت‌ها و تسویه برخی از بدهی‌های دولتی بود. بازار پول، که در آن تعداد محدودی از بازیگران حجم مشابهی را به طور روزانه معامله می‌کنند، قادر به مقابله با این افزایش ناگهانی تقاضا نبود و در نتیجه، هزینه استقراض به شدت بالا رفت. در پی این رویداد، فدرال رزرو مجبور شد روند خروج تدریجی (QT) از بازار را که در آن زمان در حال انجام بود متوقف کند، زیرا میزان ذخایر موجود، کمتر از حد انتظار بود. با وجود این، ایدهٔ امنیت بیشتر سیستم ذخایر محدود نسبت به سیستم ذخایر فراوان، محل مناقشه است. طرفداران سیستم ذخایر محدود بر این باورند که در چنین سیستمی، بازارهای پول بر اعتبارسنجی بانک‌ها نظارت کرده و این اطلاعات را منتشر خواهند کرد. با این حال، در بحران مالی گذشته، سیگنال‌های بازار نتوانستند هشدارهای جدی در مورد زیاده‌روی‌ها صادر کنند. همچنین، بازارها بین موسسات بزرگ و کوچک،‌ تمایزی قائل نشدند و بانک‌های مشهور، در کنار سایرین از دور خارج شدند.